 |
********************************************** |
 |
| |
ประวัติและประเพณีภูไท
เมื่อราว
พ.ศ. 400 ไทยได้เริ่มอพยพลงมาจากแดนจีนภาคใต้ คือ มณฑลฮุนหนำ กุยจิ๋ว
กวางตุ้ง กวางไส ในปัจจุบันนี้ เมื่ออพยพลงมานั้นได้แยกออกไปตั้งภูมิลำเนาเป็นสองพวกด้วยกันคือ
พวกหนึ่ง สันนิษฐานว่า เป็นส่วนมากกว่าและได้ลงมาทางทิศตะวันออกเฉียงได้
ไปตั้งภูมิลำเนาอยู่แถบลุ่มแม่น้ำคง (สาละวิน) เรียกกันว่าไทยใหญ่
(เงี้ยว) ตั้งตัวเป็นอิสระได้เมื่อราว พ.ศ. 800 มีราชธานีอยู่ที่เมือง
พง มีอาณาเขตกว้างขวาง อีกพวกหนึ่งสันนิษฐานว่าเป็นพวกน้อยกว่า
ยกลงมาทางใต้มาตั้งภูมิลำเนาอยู่แถบลุ่มแม่น้ำของ (โขง) ตั้งตัวเป็นอิสระ
ยกดินแดนอันเรียกกันบัดนี้ว่า "สิบสองจุไทย" ขึ้นเป็นประเทศเอกราชได้เมื่อราว
พ.ศ. 500-600 มีเมืองแถง เป็นราชธานี อนึ่งพวกไทยใหญ่จึงตั้งตัวเป็นอิสระไม่ขึ้นแก่กันรวมทั้งหมด
19 เมืองด้วยกัน แล้ว ตังตนเองเป็นเจ้าแผ่นดินมีอาณาจักรของตนเองโดยเฉพาะเรียกกันมาว่า
สิบเก้าเจ้าฟ้าหรือสิบเก้ามงกุฎ" และพวกไทยน้อยในประเทศสิบสองจะไทยเล่าภายหลัง
เมื่อเมืองแถงราชธานี เสื่อมอำนาจลงผู้ครองนครต่าง ๆ ก็ตั้งแขวงเมืองเป็นอิสระไม่ขึ้นแก่กันยกตนเป็นเจ้าเช่นเดียวกันรวมทั้งหมด
12 องค์ อาศัยที่มีเจ้าถึง 12 องค์จึงเรียกดิน แดนนี้ว่า "สิบสองจุไทย"
คือ 12 เจ้าไทยภายหลังเรียกกันว่า 12 ภูไทก็มี
ครั้งหนึ่งราว พ.ศ. 1274 ลงมามีเจ้าไทยองค์หนึ่งพระนามว่า ขุนบรมมีอานุภาพมากลงมาจากอาณาจักรน่านหรือหนองแสในดินแดนจีน
บัดนี้ มารวบรวมเมืองทั้ง 12 นั้นได้ในอาณาจักรเดียวกันขึ้นต่อเมืองแถงราชธานี
ต่อมาได้ทรงส่งพระราชโอรสไปสร้างเมืองในที่ต่าง ๆ กล่าวกันว่าเมืองในลุ่มแม่น้ำโขงทั้งสองฝั่ง
คือประเทศไทยเกือบทั้งหมดและเมืองในแคว้นหลวงพระบาง เวียงจันทน์
ตลอดถึงหัวพันทั้งห้าทั้งหกบัดนี้ ก็ขยาย ออกจากถิ่นสิบสิงจุไทยทั้งนั้นแต่จะขยายออกคราวไหนเมื่อไรเอาแน่ไม่ได้
เมื่อห่างกันนานเข้าเสียงพูดก็จึงได้ผิดเพี้ยนกันบ้าง ทั้งสำเนียงและประเพณีและตัวหนังสือ
ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเค้าเป็นอย่างเดียวกัน
|
|
|
 |
|
 |
|
